De belangrijkste aanleiding om naar Australie te gaan is toch de ervaring om eens in een ander land en een andere cultuur te kunnen werken. Al in juli 2009 kreeg ik een "job offer" van Townsville Hospital en daarna werd de procedure opgestart om mijn registratie erkend te krijgen in Australie. En dat is werkelijk een opgave. Allereerst moest ik al mijn diploma's laten vertalen door een beedigd Engels vertaler en hierna laten certificeren door een notaris. Ook moesten er beschrijvingen komen van mijn medische opleiding en mijn psychiatrie opleiding. Natuurlijk alles in het Engels en getekend door opleider en supervisoren. Geen probleem na 12 jaar...... Dit alles met de nodige formulieren aangevuld, referenten, CV, verklaring van goed gedrag door het ministerie, werkgeversverklaringen etc. etc. Uiteindelijk meer dan 90 documenten opgestuurd!!! Maar natuurlijk kwamen er nog meer vragen die steeds braaf werden beantwoord. Toen we uiteindelijk de indruk hadden dat de meeste papieren wel beoordeeld waren zijn we begin januari vertrokken in de hoop dat mijn baan in april zal beginnen.
De eerste maanden onderhield ik intensief contact met mijn werkgever. Ik moest de druk erop houden om mijn registratie voor bepaalde rampzalige deadlines te krijgen. Begin maart verliep de geldigheid van mijn IELTS test (eind februari belandde de papieren bij de College), begin april moesten we een werkvisum hebben om de kinderen naar school te kunnen laten gaan. Op een toeristenvisum mag dat maar 3 maanden..... Eind maart hadden we het visum binnen. En ook het geld dreigde op te raken als ik niet ergens in april kon beginnen!! Uiteindelijk 19 april was de registratie binnen en kon ik eindelijk beginnen met werken!! 
Overigens had ik het ziekenhuis ook al een keer als patient mogen bewonderen. Al in de tweede week gleed ik uit over een rots en kwam ik ongelukkig terecht. Resultaat: diepe snee in mijn elleboog en 4 hechtingen. Ach, gehecht worden door een Indiase arts in Australie is ook weer eens wat nieuws. Ze vroegen ook lachend of ik de twee psychiatrische patienten op de EHBO meteen wilde beoordelen maar dat leek me nog iets te vroeg.....
]
Eindelijk is de registratie binnen!!!!!!
15 april 2010: de defintieve registratie is vandaag gepubliceerd op internet wat betekent dat Jan Willem vanaf nu als psychiater in Australie mag werken!! De slopende procedure van IELTS examen, solliciteren, diploma's laten vertalen, ministerie aanschrijven, formulieren invullen, afwijzingen, uitstel is tot een eind gekomen. En vooral een eind aan de onzekerheid. Tot nu toe bleef het spannend of het allemaal wel door zou gaan met werken wat bij negatieve afloop ons Australische avontuur natuurlijk als een nachtkaars zou laten uit gaan. Geen werk is geen geld en dus terugkeer naar Nederland met verlies van alle investeringen. Wat een opluchting. Het werk begint nu aanstaande maandag, de spullen zitten op het schip en zijn onderweg naar hier, het Australie avontuur krijgt een nieuw hoofdstuk........
Periode april t/m december 2010
Op de site tot nu toe weinig over het werk beschreven, terwijl dat toch een enorm belangrijk aandeel heeft in ons leven hier. Ik werk hier in een fulltime job. Dit betekent 40 uur per week en extra diensten. De werktijden zijn van 8 am to 4.30 pm en vallen dus wel mee. Na 4.30 gaat de avonddienst in en zijn er voldoende overdrachtmogelijkheden. De diensten zijn 4 doordeweekse diensten op rij per ongeveer 2 maanden en een weekenddienst van vrijdag tot zaterdag. De doordeweekse diensten stellen weinig voor. Alleen telefonisch bereikbaar zijn. Toch voelt het wel zwaar omdat je zo lang achtereen beschikbaar moet zijn en zeker als je slaap verstoord wordt, is het vermoeiend. Een weekenddienst houdt in dat je zaterdag en zondag op de afdeling werkt, tot 3 uur in de middag. In zo'n cyclus werk je dus 12 dagen achtereen met 3 nachten, zwaar voor mij.
Ik werk hier op 3 verschillende werkplekken waarbij ik de patienten volg door de organisatie. Ik zie poliklinische patienten in Kirwan Health Centre, een algemene polikliniek op 15 minuten van het ziekenhuis. Het zijn vooral patienten met schizofrenie, bipolaire stoornis met een onvrijwillige behandeling, soms zelfs met een forensische maatregel. Zeg maar RM patienten en TBS patienten. Ook veel clozapine patienten die in Australie alleen door een psychiater behandeld kunnen worden.
Verder is er een crisisdienst waarvoor ik de patienten zie. De verantwoordelijkheid voor de crisidienstmedewerkers hier is vele malen groter. Bij een zeg maar IBS bellen ze me niet eens op, maar brengen ze de patient naar de EHBO (ED) of het ziekenhuis.
De derde werplek is de psychiatrische afdeling van Townsville Hospital waar ik tussen de 4 en 10 patienten opgenomen heb. Er is een enorme druk op de afdeling dus de sport is om ze zo snel mogelijk weer op straat te hebben met een zo laag mogelijk risico op calamiteiten of heropname. Deze afdeling geeft een enorme druk en er gebeuren de gekste dingen (fouten). Om maar een paar dingen te noemen van het afgelopen half jaar: patient dood na sederende injectie (niet door mij gelukkig, voorpagina landelijke krant), patient steekt ziekenhuis in brand (natuurlijk tijdens mijn dienst), patient van mij krijgt bijna dodelijke dosering medicatie van andere patient (raakt in coma maar wordt wel gered). De druk en stress is onvergelijkbaar met Nederland en zeker de eerste maanden waren dan ook vooral een survival voor mij. Totaal onbekend met het systeem, het risico op calamiteiten, de consequenties als iets fout gaat, en daarbij het voor mij relatief onbekende terrein van psychotische stoornissen, onbekendheid met de procedures, wetten, medicatie, wel verantwoordelijk voor forensische patienten, rapporten schrijven over toerekeningsvatbaarheid, etc etc. Maar ik hield me met steun van Mieke (dank dank dank) staande en heb hard gestudeerd, veel kennis vergaard, ben scherp geweest op risico's en kon de behandeling op een redelijk niveau houden. Ik ben erg trots dat het me gelukt is om dit te bereiken, en dat met minimale support.
Flying psychiatrist
Zie homepage 16 maart 2011
]
Eindelijk is de registratie binnen!!!!!! 15 april 2010: de defintieve registratie is vandaag gepubliceerd op internet wat betekent dat Jan Willem vanaf nu als psychiater in Australie mag werken!! De slopende procedure van IELTS examen, solliciteren, diploma's laten vertalen, ministerie aanschrijven, formulieren invullen, afwijzingen, uitstel is tot een eind gekomen. En vooral een eind aan de onzekerheid. Tot nu toe bleef het spannend of het allemaal wel door zou gaan met werken wat bij negatieve afloop ons Australische avontuur natuurlijk als een nachtkaars zou laten uit gaan. Geen werk is geen geld en dus terugkeer naar Nederland met verlies van alle investeringen. Wat een opluchting. Het werk begint nu aanstaande maandag, de spullen zitten op het schip en zijn onderweg naar hier, het Australie avontuur krijgt een nieuw hoofdstuk........
Periode april t/m december 2010
Op de site tot nu toe weinig over het werk beschreven, terwijl dat toch een enorm belangrijk aandeel heeft in ons leven hier. Ik werk hier in een fulltime job. Dit betekent 40 uur per week en extra diensten. De werktijden zijn van 8 am to 4.30 pm en vallen dus wel mee. Na 4.30 gaat de avonddienst in en zijn er voldoende overdrachtmogelijkheden. De diensten zijn 4 doordeweekse diensten op rij per ongeveer 2 maanden en een weekenddienst van vrijdag tot zaterdag. De doordeweekse diensten stellen weinig voor. Alleen telefonisch bereikbaar zijn. Toch voelt het wel zwaar omdat je zo lang achtereen beschikbaar moet zijn en zeker als je slaap verstoord wordt, is het vermoeiend. Een weekenddienst houdt in dat je zaterdag en zondag op de afdeling werkt, tot 3 uur in de middag. In zo'n cyclus werk je dus 12 dagen achtereen met 3 nachten, zwaar voor mij.
Ik werk hier op 3 verschillende werkplekken waarbij ik de patienten volg door de organisatie. Ik zie poliklinische patienten in Kirwan Health Centre, een algemene polikliniek op 15 minuten van het ziekenhuis. Het zijn vooral patienten met schizofrenie, bipolaire stoornis met een onvrijwillige behandeling, soms zelfs met een forensische maatregel. Zeg maar RM patienten en TBS patienten. Ook veel clozapine patienten die in Australie alleen door een psychiater behandeld kunnen worden.
Verder is er een crisisdienst waarvoor ik de patienten zie. De verantwoordelijkheid voor de crisidienstmedewerkers hier is vele malen groter. Bij een zeg maar IBS bellen ze me niet eens op, maar brengen ze de patient naar de EHBO (ED) of het ziekenhuis.
De derde werplek is de psychiatrische afdeling van Townsville Hospital waar ik tussen de 4 en 10 patienten opgenomen heb. Er is een enorme druk op de afdeling dus de sport is om ze zo snel mogelijk weer op straat te hebben met een zo laag mogelijk risico op calamiteiten of heropname. Deze afdeling geeft een enorme druk en er gebeuren de gekste dingen (fouten). Om maar een paar dingen te noemen van het afgelopen half jaar: patient dood na sederende injectie (niet door mij gelukkig, voorpagina landelijke krant), patient steekt ziekenhuis in brand (natuurlijk tijdens mijn dienst), patient van mij krijgt bijna dodelijke dosering medicatie van andere patient (raakt in coma maar wordt wel gered). De druk en stress is onvergelijkbaar met Nederland en zeker de eerste maanden waren dan ook vooral een survival voor mij. Totaal onbekend met het systeem, het risico op calamiteiten, de consequenties als iets fout gaat, en daarbij het voor mij relatief onbekende terrein van psychotische stoornissen, onbekendheid met de procedures, wetten, medicatie, wel verantwoordelijk voor forensische patienten, rapporten schrijven over toerekeningsvatbaarheid, etc etc. Maar ik hield me met steun van Mieke (dank dank dank) staande en heb hard gestudeerd, veel kennis vergaard, ben scherp geweest op risico's en kon de behandeling op een redelijk niveau houden. Ik ben erg trots dat het me gelukt is om dit te bereiken, en dat met minimale support.
Flying psychiatrist
Zie homepage 16 maart 2011
